Patronka

Bł. Matka Marcelina Darowska założycielka Zgromadzenia
Sióstr Niepokalanekgo Poczęcia NMP

Start
O szkole
Patronka

O naszej założycielce

Błogosławiona Marcelina z Kotowiczów Darowska

Matka Marcelina urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach na obecnej Ukrainie, w polskiej rodzinie ziemiańskiej. Już jako mała dziewczynka przejawiała szczególny dar modlitwy i pragnęła żyć tylko dla Boga. Tego nie mógł zrozumieć jej ojciec, mimo że łączyła go z córką głęboka miłość. Gdy poważnie zachorował, wymógł na Marcelinie obietnicę, że założy rodzinę.

2 października 1849 r. Marcelina poślubiła Karola Darowskiego. Po trzech latach szczęśliwego życia rodzinnego umarł nagle Karol, a w rok później – dwuletni synek Józef. Marcelina pozostała z kilkunastomiesięczną córeczką i w cierpieniu, które ją dotknęło, odczuła wyraźny znak Boży, aby poświęcić się życiu zakonnemu. W 1854 r. spotkała w Rzymie o. Hieronima Kajsiewicza, zmartwychwstańca, który zapoznał ją z Józefą Karską. Połączyło je wspólne dzieło: Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP. Józefa Karska zmarła w 1860 r.

Trzy lata później Matka Marcelina przeniosła Zgromadzenie na ziemie ojczyste, gdzie w Jazłowcu, na terenie archidiecezji lwowskiej, założyła pierwszy klasztor sióstr niepokalanek wraz z zakładem naukowo – wychowawczym dla dziewcząt. Wkrótce stał się on znaczącym ośrodkiem kultury i pogłębionej religijności.

Duch Marceliny Darowskiej promieniował poprzez kolejne fundacje Zgromadzenia: w Jarosławiu (1873 r.), Niżniowie (1883 r.), Nowym Sączu (1896 r.), Słoninie (1907 r.), Szymanowie k. Warszawy (1908 r.). W 1872 r. napisała regułę Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek, w której jasno określiła jego charyzmat. Opracowała własny system dydaktyczno – wychowawczy. Ukazywała dziewczętom ich powołanie i wagę zadań społeczno-narodowych. Podjęła dzieło wychowania kobiety w przekonaniu, że od tego zależy odrodzenie rodziny. Była przekonana, że jeżeli rodzina będzie silna Bogiem, to Ojczyzna zmartwychwstanie. Nie doczekała się niepodległości Polski. Zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu i tam została pochowana.

Arcybiskup Józef Teodorowicz w przemówieniu przy jej trumnie powiedział, że całe jej życie można zamknąć w jednym zdaniu św. Pawła: „Żyję już nie ja, żyje we mnie Chrystus”. Papież Jan Paweł II wyniósł ją do chwały ołtarzy w dniu 6 października 1996 r. Jej dzieło trwa – siostry nadal prowadzą pracę wychowawczą w szkołach średnich, gimnazjach, szkołach podstawowych i przedszkolach. Katechizują także młodzież i dzieci w Polsce, na Ukrainie i na Białorusi.